“Jy het die hoofrol in ‘n sitkom
gespeel, dit was die derde seisoen van die reeks en die vervaardigers het ‘n
kostuumontwerper gesoek. Ek het aansoek gedoen en die pos gekry. Hulle wou jou
karakter ‘n nuwe voorkoms gee en was beïndruk met my werk. Jy het my nie eers raakgesien
nie, ek was so verlief op jou. Jy was nog getroud met Des Newlen, natuurlik
moes ek my afstand hou en ‘n jaar later is julle geskei. Hy het jou verneuk met
‘n aktrise, wat hy ontmoet het op die stel van ‘n rolprent waaraan hy gewerk.
Jy was in trane daardie dag en ek wou jou repetisies kanselleer, jy wou niks
weet nie en het gerepeteer en toneel gespeel asof daar niks fout was nie, maar
elke keer wat ek naby aan jou was om jou kostuum te verstel het ek gesien hoe
blink jou oë van die trane. Ek wou jou vashou, troos en vir jou sê dat ek jou die
liefde kon gee wat jy verdien het. Ek kon dit nie verdra om jou so ongelukkig
te gesien het nie.”
“Ons het begin vriende word en
ek wou natuurlik meer uit die verhouding hê, maar het jou nie tyd gegee nie en
jou ook nie vertel hoe ek gevoel het nie. In die sesde seisoen is die sitkom
gekanselleer, want jy wou nie jou kontrak hernu nie, jy wou nie aangaan met
televisie werk nie, jy wou weer begin sing het en jou toespits op die verhoog.
Die aand met die afskeidspartytjie het ek my arms om jou nek gesit en ek wou
jou soen, jy’t my gekeer. Ek weet nie of jy kwaad of geskok was nie, ek dink
albei. My hart was gebreek en ons vriendskap daarmee heen.”
Lucia maak haar oë toe, daar
loop ‘n traan oor haar wang. Sy maak weer haar oë oop vat my hand en sê: “Jany,
I was a big fool, sorry for your heartache.”
“Lucia,
jy’s moeg, ek sal liewer more terugkom.”
“Promise
you will come back tomorrow Jany?” sê Lucia smekend en maak haar oë weer toe
voor ek haar antwoord.
Ek vat
haar maer, bleek gesiggie in my hande en soen haar op die voorkop. Haal
die kussing agter haar kop uit en laat
haar gemaklik lê. Ek groet en belowe haar dat ek die volgende dag sal terugkom.
Haar oë bly egter toe. Ek stap sitkamer toe en laat weet die verpleegster dat ek
nou gaan en dat hulle my weer more kan verwag.
Anne het reeds aandete gemaak
toe ek by die huis kom.
“Hoe
gaan dit daar?” vra sy
Ek
begin huil en sy sit haar arms om my.
“Ek sou
haar eerder wou onthou het so ek haar laas keer gesien het. Sy is net vel en
been, sy lyk so hulpeloos, so pateties in die bed. Daar is niks oor van daardie
groot sterk vrou wat ek jare gelede geken het nie. Ai Anne, dis verskriklik” Ek
sit my hande in my gesig en huil weer.
Drie dae gelede was daar ‘n klop
aan die deur. Dis ‘n man geklee in ‘n donker uniform en ‘n swart pet op sy kop.
“Miss
Jany Kemp?” vra hy met ‘n Britse aksent.
My hart
krimp in een, daar was net een person wat my “Jany” genoem het en dit was Lucia
Anton… “Yes, it’s me.” antwoord ek hom.
“I have
an invitation to Ms. Lucia Anton’s home in Central Park West, she is very ill
and wants to meet with you as soon as possible.” sê hy en hou vir my ‘n
kaartjie uit met die adres op.
“Well I
have business to attend to tomorrow, but will be able to come the day after
tomorrow.”
Hy knik
sy kop en vervolg: “I’ll give Ms. Anton the message. I know she will appreciate
it very much. Would you please give me your mobile number, I want to call you
tomorrow, to make arrangements as to what time I’ll pick you up.”
Ek gee
hom my nommer en hy bedank, maak ‘n buiging en stap terug kar toe. Ek maak die
deur toe, leun daar teen en maak ek my oë toe en fluister : “Lucia…Lucia Anton,
my liefste Lucia.”
Lucia
was my eerste liefde, maar die liefde was net van my kant af. Sy het altyd vir
my gesê, sy is nie gay nie of ander kere weer dat ek te jonk is. Ek het in die
dertig jaar wat ons mekaar geken het, twee keer my liefde aan haar verklaar.
Die eerste keer was in 1983, toe weer in 1995 en al twee kere het ek my naam
krater gemaak. Toe het ek gesweer dat ek nooit weer vir haar sou sê hoe ek oor
haar voel nie…en ek het nie. Ek het haar in stilte lief gehad en nooit ‘n
verhouding met iemand anders aangeknoop nie. Ek het myself vir haar “gebêre”
want miskien eendag…
Anne gesels met my maar ek hoor
niks. Ek krap my kos deurmekaar en voel eerder lus om op die bed te gaan lê en
net te slap.
“Jana!”
roep Anne my naam uit.
Ek wip
en kyk haar verskrik aan.
“Wat
wou Lucia Anton gehad het, hoekom moes jy haar gaan sien het?”
Ek bly
‘n ruk stil, ek het nog nooit vir Anne vertel dat ek so verlief op Lucia was
nie. Ek skat dis seker nou die tyd om oop kaarte te speel. Ek begin by die
begin en sy luister met groot oë na my verhaal.
“Jou
arme ding.” sê sy en kom sit langs my, haar arm om my lyf. Sy troos my en
skielik sê sy Lucia se naam hardop.
“En
nou?” vra ek verbaas.
Sy trek
my bloes weg en aan die bokant van my linker bors ontbloot sy die tattoo en wys
daarna.
“Lucia
Anton…dis waarvoor die letters L A staan en nie vir Los Angeles soos wat jy my
altyd vertel het nie.” sê Anne en skud haar kop heen en weer.
Ek knik
instemmend en voel skaam omdat ek vir haar die liegstorie vertel het. Ek het
die tattoo in 1995 laat doen toe Lucia die laaste keer my liefde van die hand
gewys het. ‘n Klein rooi hartjie en aan die onderkant die hoofletters L A. Ek het in Los Angeles
gebly toe ek vir Anne vyf jaar gelede ontmoet het en haar vertel dis omdat ek
so mal oor die stad was daarom het ek die letters op my laat tattoo.
“Jy ken
nou my geheim en die waarheid oor die tattoo, al wat ek nou vra is dat jy nie
vir my moet kwaad wees nie, asseblief Anne.” ek kyk haar smekend aan maar sy
bly stil.
“Jy het
my nou nog nie vertel wat sy wou hê nie, hoekom sy jou ontbied het nie?” Anne
begin nou ongeduldig klink, veral nou dat sy weet daar is meer as net
vriendskap tussen my en Lucia, wel van my kant altans.
“Sy wil
hê dat ek alles van ons eerste ontmoeting af, vir haar moet vertel.”
“Maar
hoekom?” vra Anne en frons.
“Ek
weet nie, sy gesê ek moet sit en toe wou sy weet wanneer was die eerste keer
wat ek en sy ontmoet het. Toe wou sy weer weet. wanneer was die eerste keer wat
ek besef het dat ek vir haar lief is en daarna moes ek alles van die begin af
vertel,” probeer ek verduidelik.
“Ja...wat
sê sy toe?”
“Sy’t
gehuil en gesê sy was ‘n dwaas en dat sy jammer was omdat sy my seergemaak het en
ek moet more terug kom.”
Anne
vlieg op uit haar stoel en wil weet vir wat ek more weer moet terug gaan. Ek
probeer verduidelik dat sy siek en swak is en kan nie te lank besoekers hê nie
en dat ek nog nie klaar is met die storie nie.
“Dan
gaan ek saam more!” Anne klink nou baie ongelukkig
“Ag
Anne, wat wil jy nou daar gaan maak?”
“Jy’s
my vrou en ek kan seker gaan luister as jy aan ‘n ander vrou jou vorige liefdes
verklaring gaan vertel!” verhef sy haar stem.
“Hemel
Anne! Die vrou is sterwend, ek wil net haar laaste wens vir haar volbring!” ek
raak nou baie ongeduldig met Anne omdat sy nou nie rede wil verstaan nie.
“Jy’s
nog steeds lief vir haar né?” vra Anne, sy is nou heeltemal kalm.
Sy vang
my onkant met die vraag, ek weet nie wat om te sê nie. Ek het Lucia vyftien
jaar laas gesien. Alhoewel ek erg geskok was om haar so sieklik en vervalle te
sien vandag, het my hart weer gebokspring toe sy begin praat en ek in haar oë
kyk. Haar oë en stem was nog dieselfde, dieselfde diep, hees stem en dieselfde
oë met vonkel. Sy lê op sterwe maar die vonkel is nog steeds in haar oë.
“Nee!
Ek is nie meer nie.” jok ek om Anne se gevoelens te spaar.
Ons het vyf jaar gelede
ontmoet en is verlede jaar getroud. Dis die eerste keer na Lucia, dat ek vir
iemand anders lief geword het, nie dat ek haar vergeet het nie, maar soos die
jare aanstap het dit makliker en die seer minder geword ... tot vandag. Al die
ou wonde en rowe is vandag oopgekrap en ek het net so seer soos vyftien jaar
gelede. Liefde, verlange, pyn, haat, alles gevoelens wat jare in my gedraai het
en nou is dit weer terug.
“Anne
ek sal eers moet hoor of jy mag saamkom” sê ek, ek wil Anne nie seer maak nie
en ek sal nie omgee om die storie voor haar te vertel nie.
“Nee
toemaar Jana, vergeet wat ek gesê het...ek’s jammer.”
Lucia se chauffeur is net so stiptelik
soos gister. Op die kop elf uur die oggend stop hy voor die deur. Dis so ‘n
halfuur se ry na Lucia se huis, nie vêr van waar ek en Anne bly nie. Ek voel
senuweeagtig toe ek aan die groot hout deur klop. Dis weer dieselfde
vriendelike man van gister wat die deur oop maak. Hy vat my tot in die sitkamer
en vra dat ek moet wag. Die verpleegster wat na Lucia omsien kom ingestap. Sy
sien die vraag op my gesig, skud haar kop heen en weer en verduidelik dat daar
geen verandering in haar toestand is nie, maar dat ek na haar toe kan gaan.
Haar oë
is toe, toe ek die kamer binne stap. Ek wil haar nie wakker maak nie en gaan
sit in die groot gemakstoel wat langs die bed staan. Ek bekyk die kamer van
hoek tot kant en wou net opstaan om een van die skilderye van nader te gaan
bekyk toe Lucia begin praat.
“You are
beautiful Jany.” Haar stem fluisterend.
Ek
glimlag verleë, groet haar en bedank haar vir die kompliment.
“You
could’ve been mine and I blew it... I’m such a fool”
Ek gaan
sit langs haar op die bed en vat haar hand in myne.
“Shh Lucia”
probeer ek haar kalmeer. Ek skuif af en lê nou langs haar, my arm om haar lyf.
Nou is ek baie dankbaar dat Anne nie saamgekom het nie. Dis die langste wat ek
en Lucia nog in mekaar se arms was en ek wens dit was vyftien of twintig jaar
gelede. Ek vee die trane van haar wange af en sien weer die vonkel in haar oë.
Die begeerte om haar te soen is nog steeds daar, maar ek weerhou my en druk my
lippe op haar voorkop. Ek staan op en gaan sit weer op die gemakstoel. Haar oë
is weer toe maar sy praat met my.
“Want
something to drink before you continue the story Jany?” sy praat stadig en bly
met rukke stil, sy raak gou kort-asem.
Ek
skink vir my ‘n koppie koffie wat in ‘n gedekte skinkbord op die spieëltafel
staan, gee vir haar bietjie water om te drink en vervat my storie.
“Ons het alle bande met mekaar
verbreek of altans jy het. Ek het nog steeds teater optredes gaan kyk, maar
altyd gesorg dat ek agter in die saal sit. Sewe jaar later het hulle ons al
twee genader vir ‘n televisie produksie. Dit was weer ‘n sitkom en jy was die
hoofkarakter “Iris” en ek moes “Iris” se kostuums maak en pas. Toe het ek nog
nie geweet dat jy een van die akteurs is nie, wat nog van dat ek jou kostuums
gaan maak en pas. Daardie middag met die eerste repetisie het ek jou gesien en
groot was my skok toe ek agterkom dat jy “Iris” gaan speel. Ek het die
produksiespan, vervaardiger en ek weet nie wie nog almal genader en gesmeek om
my eerder een van die ander karakters se kostuums te maak en pas net sodat ek
nie te naby aan jou moes kom nie. Dit het op dowe ore geval. Jy het my nie
dadelik herken nie en ek was half verlig. Eers teen die derde kleed repetisie
het jy my gevra of ek “Ms. Kemp, Ms. Jany Kemp” is en ek moes natuurlik erken.
Jy was bly om my te sien en het dadelik vir almal vertel hoe goed ek in my werk
is en dat ons voorheen ook saamgewerk het. Ons het weer goeie vriende geword,
maar die keer het ek my gevoel vir jou stil gehou. Dit was hel vir my, ek kon
nie aan jou vat nie en jy was oral om my en by my. As jy my omhels het en ek
voel jou kurwes teen my wou ek gek word.”
Lucia draai haar kop weg en
staar teen die muur. Ek loop om die bed en sien dat daar weer ‘n traan oor haar
wang rol en skielik begin sy hoes. Ek kry water, maar sukkel om dit vir haar in
te kry. Ek hardloop deur toe en skreeu om hulp. Die verpleegster kom
ingehardloop en sit die suurstofmasker op Lucia se gesig. Sy meng twee
plastiese ampules met vloeistof en sit dit binne in die houer op die
suurstofmasker en sit die masker weer terug op Lucia se gesig. Die hoesbui het
bedaar, maar Lucia is uitgeput en stadig maar seker verdwyn die blou grys kleur
uit haar gesig, haar longe kry weer voldoende suurstof.
“I
think it’s best if you go now Miss Kemp, Miss Anton is very tired and need to
rest.” sê die verpleegster en beduie na die deur toe.
By die
deur roep Lucia my terug, ek loop tot by haar. Sy sukkel half orent en vra in
‘n fluister stem dat ek more weer moet terug kom. Ek belowe haar en verlig sak
sy weer terug teen die kussings. By die deur kyk ek weer terug na haar toe. Sy
kyk na my en net soos die kleur terug kom in haar gesig, kom die vonkel weer
terug in haar oë. Ek draai vinnig my kop weg en kan nie gou genoeg by die deur
uit kom nie, want toe loop die trane.
Ek lê op die bed toe Anne tuis
kom.
“Jy’s
vroeg? Iets gebeur?” vra sy en klink bekommerd.
“Ja,
sy’t begin hoes en kon nie asem kry nie. Anne ek was so bang. Sy’t ‘n blou grys
kleur in haar gesig gehad, ek het gedink sy gaan dood.” ek snik terwyl ek
vertel. Anne kom lê langs my en sit haar arm om my rukkende lyf.
“Ek glo
nie jy moet weer gaan nie, jy’s te ontsteld elke keer as jy daar was Jana.”
Anne bedoel dit opreg, dis nie nou jaloesie wat hier praat nie.
“Nee!
Ek het haar belowe ek kom terug, ek moet die storie klaar vertel!” ek huil nou
histeries. Anne moet my nie nou weghou van Lucia af nie. Ek het haar vir
vyftien jaar nie gesien nie en ek moet in haar laaste dae by haar wees. Ek moet
by haar wees as sy haar laaste asem uitblaas. Ek huil nou ontroosbaar by
hierdie gedagte.
Nege uur die volgende
oggend lui my foon en my hart hou vir sekondes op met klop. Dis Lucia se
verpleegster, ek sal nie vandag opgelaai word nie want Lucia is in die
hospitaal opgeneem. Ek hoor niks verder nie en gil net “nee!” Die verpleegster
bring my tot bedaring en verduidelik dat dit net ‘n roetine opname is.
“They
will administrate an iv line for antibiotics, do chest x-rays and draw blood
for tests. I will let you know as soon as she’s home again and then you are
more than welcome to visit again.” verduidelik sy en is uiters professioneel.
Ek
bedank haar dat sy laat weet het en slaag ‘n sug van verligting, ek het die
ergste verwag.
Ek kook vir my en Anne ‘n lekker
groot ete en Anne is heel verras toe sy van die werk af kom en sien dat ek so
kalm is vandag.
“Ek
neem aan alles het goed afgeloop vandag?”
“Ek was
nie daar nie, hulle het my vanoggend gebel. Lucia is in die hospitaal opgeneem,
vir roetine ondersoeke en toetse.” sê ek en vertel verder hoe groot ek geskrik
het en dat ek die ergste verwag het.
Ek is rustig en vir die eerste
keer die week eet ek weer behoorlik. Anne is ook verlig en noem ook dat sy bly
is dat ek weer my ou self is. Op
haar aandrag is ons vroeg kamer toe, sy begin my soen in my nek en oral oor. Ek
is nie in die bui nie maar laat haar maar begaan. Ek maak my oë toe en dis
Lucia wat in my geestesoog verskyn, dis Lucia wat my soen, dis haar hande op my
lyf, dis sy wat met my liefde maak.
Anne
het langs my aan die slaap geraak. Ek huil saggies, my trane loop in die
kussing in en dit voel of ek Anne verneuk, ek voel soos ‘n verraaier. Ek moes
net ...ek moes net fantaseer dat dit Lucia was, anders sou ek nooit vanaand
hier deur kon kom nie. Ek het my self aan die slaap gehuil en die volgende
oggend is my oë soos poffertjies geswel. Gelukkig is Anne vroeg werk toe, sy
hoef my nie so te sien nie.
Lucia is al drie dae in die
hospitaal en Sondag middag vyf uur lui my foon. Sy is tuis en die chauffeur wou
net hoor of dit reg is, as hy my Maandag oggend elf uur weer kom oplaai.
“Dankie
vader Lucia is by die huis” sê ek en stuur ‘n skiet gebedjie op.
“Dis
goeie nuus, gaan jy weer more soontoe?” vra Anne en klink ook verlig.
“Ja,
die chauffeur kom my elf uur oplaai.”
Ek kry ‘n groot verrassing toe
ek by Lucia se huis aankom. Sy is nie in die bed nie maar in die rolstoel op
die toegeboude patio. Sy’t ‘n lekker dik woltrui aan en is snoesig toegemaak
onder ‘n dik kombers. Sy steek al twee haar hande uit toe sy my sien.
“I’ve
missed you while I was in hospital.”
Ek vat
haar hande en gee hulle ‘n drukkie. “Jy lyk beter, die hospitaal het jou goed
gedoen. Ek is bly jy’s terug, ek het jou net so gemis Lucia.” sê ek met soveel
deernis in my stem.
“Tell
me, how are you doing Jany?” vra Lucia en toe sy nog iets wou sê maak die
verpleegster haar stil.
“Miss
Anton, please, not to much talking otherwise you are going to be out of breath
again.”
Lucia
knik net haar kop en wag dat ek haar moet antwoord.
“Dit
gaan goed dankie, ek was net baie bekommerd oor jou toe jy in die hospitaal
was.” sê ek. Ek vertel haar van Anne en dat ek nog ‘n kostuum ontwerper is.
“Genoeg nou oor my, ek het ‘n storie om klaar te maak.”
Lucia
glimlag breed by die aanhoor van dié woorde en knik haar kop.
“Ek het jou oral vergesel, dit
het regtig vir my gevoel of ons ‘n paartjie was. Ek onthou in 1993 was jy benoem
vir ‘n toekenning as beste aktrise in ‘n komedie en jy het gewen ook. Jy het op
en af gespring, my omhels en vol op die mond gesoen. Ek het jou verbaas agterna
gekyk en besef dat ek nié iets in jou soen moes lees nie en ek is bly ek het
nie, want na die partytjie agterna is jy saam met een van die regisseurs weg
huis toe en weer was my hart in stukke”
Lucia
se oë is weer toe en sy het ‘n hartseer uitdrukking op haar gesig. Ek vat haar
hand en hou dit vas.
“I
brought you so much pain and suffering, but you keep on loving me, keep on
being loyal to me.” Lucia klink opreg jammer dat sy my so sleg behandel het.
“Lucia,
ek was so verlief op jou, jy kon niks verkeerd doen in my oë nie en ek sou jou
nog ‘n duisend keer kon vergewe het” verduidelik ek en vervat weer die storie.
“Die volgende
dag op die stel kon jy my nie in die oë kyk nie, jy het vir twee dae ook nie
juis met my gepraat nie. Daardie volgende jaar is jy weer vir ‘n toekenning
benoem, maar het alleen gegaan, jy’t my nie weer saam gevra nie. Ek het die uitsending
op televisie gevolg, jy het asemrowend gelyk, maar ongelukkig het jy nie weer
gewen nie. In die vierde seisoen van die komedie het jy aangekondig dat jy nog
net beskikbaar is vir nog een seisoen en dan kan die storie maar sonder jou
aangaan of die vervaardigers moet dit kanselleer. Desember 1995 het ons die
laaste episodes van seisoen vyf gemaak en op Nuwejaarsdag sommer die
afskeidspartytjie gehou. Ek het besluit dat ek weer gaan probeer om jou liefde
te wen, want ek wil jou nie weer verloor en eers weer sewe of meer jare later
sien nie. Na die partytjie het jy my huis toe gevat en ek het jou ingenooi vir
koffie. Ek het langs jou op die rusbank gaan sit en jou gesoen, jy het my terug
gesoen en toe opgespring, gesê dat jy nou gaan ry. Ek het jou gekeer en wou
weet wat fout is. Weereens het jy dieselfde rympie herhaal, van jy is nie gay
nie en ek is eintlik te jonk vir jou. Jy’t my ‘n tweede keer verwerp, nadat ek
gedink het dat dit hierdie keer sou werk. Ek het jou daarna nooit weer gesien
nie.”
“Fifteen
years later.” Lucia snik toe sy dit sê. “I have written you a letter twelve
years ago and couldn’t mail it to you.”
“Ag
nee! Hoekom het jy dit nie gepos nie Lucia?” vra ek en klink erg ontsteld.
“Because
I was ashamed, because I was so cruel to you.” Sy huil terwyl sy dit sê en
begin weer hoes. Sy kry nie asem nie en kry weer die blou, grys kleur in haar
gesig. Die verpleegster kom ingehardloop en sit weer die suurstofmasker met die
vloeistof in die houertjie vir Lucia op. Sy het opgehou hoes en na ‘n rukkie
haal sy weer gemakliker asem.
“Come
on, to bed with you and Miss Kemp you can come back tomorrow!” die verpleegster
klink sommer baie kwaai toe sy dit sê.
“No! I
want to speak to Jany. Tomorrow... I won’t be here tomorrow and then it will be
to late.” Praat Lucia teë met die verpleegster.
“Okay
then... but keep the oxygen on.” Die verpleegster lyk nie gelukkig hieroor nie,
maar laat Lucia se wens toe.
“Dis
als reg Lucia, rus nou dan kom ek more weer terug.” smeek ek haar, want sy’s
moeg en haal moeilik asem.
“No Jany,
tomorrow will be to late and I have to talk to you now.” sy klou my arm vas en
ek word gedwing om weer te gaan sit.
“Nou
goed dan, maar praat stadig en haal lekker diep asem.”
“I
loved you too Jany, but I was afraid, ashamed and scared.” sy bly ‘n ruk stil
en haal sugtend asem.
Ek kan
nie toelaat dat sy so sukkel om asem te kry nie, want solank as wat ek hier is
gaan sy wil praat. Ek stel weer voor dat ek die volgende dag sal kom, vroeg sal
deurkom en dan te hoor wat sy wil vertel, maar Lucia wil niks weet nie. Ek
belowe haar dat ek al so vroeg as nege uur by haar sal wees en sy stem toe in.
Ek staan op om te loop en sy gryp weer my arm vas, sy wil nie los nie. Dit vat
‘n rukkie voor sy kalmeer en my laat
gaan. By die deur roep sy weer na my.
“Jany,
I did love you!”
“Ek glo
jou Lucia, ek glo jou.” ek kyk na haar, die vonkel in haar oë is weg en sy snak
na haar asem. Ek hardloop terug na haar toe en gil: “Lucia! Nurse!” ek gil
histeries om hulp.
Die
verpleegster kom in gehardloop en vra my om eenkant toe te staan. Sy skud haar
kop en wys vir my dis verby. Ek bars uit in trane en gryp haar teen my vas.
Ek help die verpleegster om
Lucia op die bed neer te lê voor sy die lykbesorger gaan bel. Sy is so lig,
klein en maer. Weg is die groot vrou wat lank, lank gelede bo my ma uitgetoring
het. Sy sou my more vertel het van die verlede en dat sy my lief gehad het.
Haar diep hees stem gaan ek nooit weer hoor nie en haar oë gaan nooit weer
vonkel nie, maar ek sal dit nooit vergeet nie.
Ek wag tot die lykbesorger opdaag voordat ek
terug gaan huis toe. Toe die chauffeur my aflaai sien ek dat hy ook trane in sy
oë het toe hy my groet. Anne kry my op die bed waar ek lê en huil. Sy vra nie
vrae nie, sy weet. Sy gee my ‘n drukkie en los my sodat ek my kan uit huil.
Huil-huil het ek aan die slaap geraak en word eers tien uur die volgende oggend
wakker. Anne het vir ons ontbyt gemaak en ek wonder hoekom sy nog by die huis
is.
“Ek
dink jy het my nou meer nodig as die werk. Ek het hulle klaar laat weet en
hulle verstaan.” verduidelik sy aan my.
Kort-kort is ek in trane en huil
hartverskeurend. Later kan Anne dit nie meer hanteer nie en skink vir ons
drankies om ons albei te kalmeer.
“Ek kan
dit nie glo nie... dat een mens ‘n ander mens... een vrou jou drie keer
hartseer en ongelukkig kan maak!” sê Anne woedend.
“Hemel
die vrou is dood, natuurlik gaan ek hartseer wees!” gil ek vir Anne.
“As sy
jou nie twee weke gelede gekontak het nie, sou jy dit nie eers geweet het nie!
Sou al jou ou wonde nie weer oopgekrap gewees het nie!” haar stem het ‘n paar
oktawe geklim.
“Dis
nie asof julle lovers was nie Jana! Of is daar iets wat jy my nog moet vertel?”
Anne is nou baie ongeduldig en gee nie meer om wat sy vir my sê nie.
“Ons
was nié lovers nie, nee, maar sy het vir my omgegee!”
“Sjoe,
sy het so omgegee dat sy jou hart drie keer breek. Sy’t jou aan ‘n lyntjie
gehou, sy’t jou misbruik man!” Anne is nou buite haarself.
“Ons
was lief vir mekaar, sy het dit gister vir my gesê. Sy was lief vir my, is nog steeds
lief vir my!” gil ek histeries op Anne.
“En jy
Jana...?” sy is dood kalm toe sy die vraag vra.
“Ja! Ek
is nog steeds lief vir haar en sal altyd wees. Sy’s die enigste een wat ek ooit
liefgehad het en ooit sal lief hê!” ek sak op die vloer neer en huil. “Sy was
my alles...” voeg ek laaste by. Alles is nou uit, alles wat ek jare en jare
opgekrop het. Lucia Anton was my alles.
Anne help my op en vat my kamer
toe. Sy huil nou ook, want dit wat ek kwytgeraak het, het haar bitter seergemaak.
Wie en wat is sy dan, as Lucia my alles was en nog steeds is. Sy gooi my toe
met die duvet en los my alleen. Sy stap studeerkamer toe en maak die deur agter
haar toe. Sy huil, want sy het my lief soos wat ek Lucia lief het. Ek is haar
alles en sonder my wil sy nie wees nie.
Nege die aand is daar ‘n klop
aan die deur. Anne gaan maak oop en voor haar staan Lucia se chauffeur. Hy vra
om my te sien en sy verduidelik vir hom dat ek reeds slaap en of sy sal kan
help.
“I have
a letter for Miss Kemp.” sê hy en wys die brief.
“I’ll
give it to her.”
Hy hou
die brief uit na haar en huiwer ‘n oomblik. Anne glimlag en stel hom gerus.
“I will
see that she gets it first thing tomorrow morning.” sê sy en hou haar hand na
hom.
Hy
oorhandig die brief aan haar en sy merk dat die seël wat daarop was gebreek is,
maar sê niks. Brief in die hand stap sy terug studeerkamer toe en maak weer die
deur agter haar toe, maar die keer sluit sy dit. Sy haal die brief uit die
koevert en sien dit gedateer op 26 Junie
1998 en gerig aan Jany. Sy vou dit toe en steek dit weer terug in die koevert
en besluit dat dit nie haar besigheid is nie, maar nuuskierigheid en jaloesie
kry die oorhand. Sy skink vir haar ‘n drankie en haal die brief weer uit en
begin lees.
“My
dearest Jany
It’s
been three years since we’ve seen each other and I have decided to come
clean.
Firstly:
I want to say how sorry I am for my behaviour and for treated you so cruel. I
am ashamed of myself.
Secondly:
I love you so much, I have loved you since that first time you put
your
arms around me and tried to kiss me. I fell in love with you, but I knew it
could not be. I was just getting a divorce and you know back in the early
1980’s
no actor got work when they found out that he or she was gay. I was
afraid
that my acting career would’ve ended there. I know I broke your heart, but so
was mine. I never remarried and never found someone else. I was always thinking
of you and couldn’t believe my eyes, when I saw you seven years later and we
were working together again. I fell in love with you again. We were very close
and you accompanied me everywhere, even to my first award nomination and I won
that year. Then at the after party ... the director I went home with that
night, Henry Blake, promised me a leading role in one of his new movies, but he
had terms. “Ditch the dyke, people are
talking”
he said. Again I thought of my career first. I didn’t sleep with
him
that night, although you and everybody else thought that I did.
“For
your image” he said and showed me my room in his apartment,
he
never laid a finger on me. I was a fool for letting you get away for the
second
time and I know I will never forgive myself for this. That night when you
invited me for coffee, I thought, to hell with everybody, it’s my life and
that’s why I kissed you back when you kissed me. But then I got scared, what will
really happen if everybody knew I’m in a gay relationship, will it really
influence my image and job status... then I left you again.
Thirdly:
I beg of you now, give me a chance. Come and visit me, get
to know
me again and if you still have the same feelings, we can get
romantically
involved and see how it goes.
Love you always
Lucia”
“PS: My
number is 55507948
Please
give me a call.
LA”
Anne los die brief op die
lessenaar en vee eers haar trane af. Sy sit en wonder of sy die brief vir my
moet gee. As sy dit verbrand sal ek mos nooit die waarheid weet nie en weer
vergeet van Lucia, maar dan sal haar gewete vir ewig aan haar vreet. Sy sit die
brief terug in die koevert, sluit die studeerkamer se deur oop en stap kamer
toe. Ek sit regop op die bed toe sy inkom.
“Ek dog
jy slaap?”
“Verbeel
ek my of was daar iemand by die deur?” vra ek, nog half deur die slaap.
Anne
kon nee gesê het en die brief gehou het, maar sy het nie. Sy hou ‘n brief na my
toe uit.
“Dis
vir jou, Lucia se chauffeur het dit so om en by nege uur hier aangebring. Hy
wou jou sien, maar ek het gesê jy slaap reeds.”
Anne
draai om en stap tot by die deur toe ek haar terug roep.
“Dankie...
Anne?”
Sy
draai terug van die deur af en kyk na my. Haar oë is rooi, ek kan sien sy het
gehuil.
“Anne,
ek ís lief vir jou.” Ek probeer glimlag en wonder of sy my ooit gaan vergewe
oor wat ek vroeër vanaand kwytgeraak het.
“Ek
weet Jana, ek is lief vir jou ook.” sy glimlag en stap uit die kamer uit.
Ek kyk
na die brief in my hand en druk dit teen my bors vas. Dertig jaar, vasgevang in
‘n brief.
No comments:
Post a Comment