“Ek glo dit nie.” sê Lida en begin lag. “Elsa, kom kyk
hier!” roep sy na my.
Die ander drie is eerste by haar. Ek staan nog steeds en
droom voor Mae Daniels se lewensgrootte foto. Met moeite skeur ek my weg van
die foto en gaan kyk hoekom Lida so dringend na my geroep het.
“O vader nee Elsa! Jy het die skoot hoog deur.” sê Joanne en
begin lag. Die ander volg haar voorbeeld en vou hulle amper dubbel.
Ek gluur hulle vies aan. “Wat is so snaaks?” wil ek weet.
“Ai Elsa, wat sien jy in die ou tannie?” vra Sue en almal
bars weer uit van die lag.
Ek vervies my vir die klomp, stap by die kaartjieskantoor in
en kom met ’n kaartjie vir Mae Daniels se eenvrou vertoning vanaand, uitgestap.
Vermakerig swaai ek die kaartjie voor hulle.
“Waar’s myne?” vra Brenda en klink maar afgehaal.
“Koop maar jou eie, julle wil mos vir my en my ‘tannie’
lag.” sê ek smalend.
Ek is
so opgewonde dat ek uiteindelik vir Mae Daniels in lewende lywe gaan sien. Ek
het haar die eerste keer in ’n reeks op TV gesien en was van die begin af
verlief op dié, heelwat ouer, vrou. Nou kan ek nie wag nie, die groot dag het
uiteindelik aangebreek. My vriende spot met my omdat ek so gaande oor haar is,
maar daar is net iets in haar wat my verskriklik aan trek, sy prikkel my
geweldig.
Ons word ons plekke aangewys, Joanne en Brenda het besluit
hulle kom saam om te kyk waaroor al die bohaai gaan. Lida en Sue het maar
eerder gaan fliek.
Die drie van ons, sit in die voorste ry, reg langs die
trappies waar sy gaan opstap verhoog toe. My hart klop in my keel toe ek besef
dat sy hier, reg langs my, gaan verbyloop.
Dis 8 uur en Brenda stamp aan my. Sy beduie na haar horlosie
en my hart klop vinniger. My hart klop in my ore en ek verbeel my dat al die
teatergangers dit kan hoor. Beweging langs my trek my aandag.
“Oh shit.” sê Mae en ek demp net betyds ’n gilletjie.
“Sorry dear.” sê sy en beduie na haar skoen. “Why is this
happening to me?” vervolg sy fluisterend.
Ek staan op en sluip na haar toe. Haar skoen se bandjie het
gebreek.
“Why don’t you go barefoot on stage?” maak ek ’n voorstel.
Hemel ek kan nie glo ek praat met Mae Daniels nie, dink ek by my self.
“A!” sê sy kliphard en die teater raak stil.
Ons al twee bly doodstil staan in die donker kol voor die
trappies.
“That’s a brilliant idee.” fluister sy vir my. Sy hou aan my
skouer vas terwyl sy haar ander skoen ook uittrek. Musiek begin speel en ek
neem vinnig my plek in.
Sy draf die trappies kaalvoet uit tot op die verhoog en gaan
neem plaas op ’n hoë stoeltjie wat in die middel van die verhoog staan.
“Waar was jy?” vra Brenda nuuskierig.
Ek maak haar stil en beloof om haar later te vertel.
Die gehoor is almal gaande oor Mae, sy laat hulle kort-kort
skaterlag. Sy sing ’n paar liedjies en ek is gek na haar hees stem.
Die aand gaan hopeloos te vinnig verby. Mae kry ’n staande
ovasie, sy waai en blaas soentjies, maar die gehoor bly haar toejuig. Sy stap
die trappies af en kom reguit na my toe. Dit voel of my hart by my keel gaan
uitspring.
“Thank you. Oh and I didn’t get your name.” fluister sy in
my oor.
Ek kry skoon hoendervleis van lekker kry. Ek vertel haar wat
my naam is en toe ek my oë uitvee, is haar arm om my en gee sy my ’n stywe
druk.
Sy waai weer vir die gehoor toe sy weg stap. Mae swaai
kortom en kom vinnig terug na my gestap. “Hope I’ll see you soon.”
Ek staan haar oopmond agterna en kyk.
“Maak toe jou mond Elsa, net nou maak die brommers nes.”
laat Brenda sarkasties van haar hoor.
“En waaroor het dít nou gegaan?” vra Joanne ewe nuuskierig.
Ek antwoord hulle nie, maar beur tussen die teatergangers
deur. Almal wil eerste buite wees en koek saam by die uitgang. Ek weet net dat
ek vars lug moet kry.
Vir
’n ruk staan ek met my hande teen die muur, voor Brenda en Joanne by my
aansluit.
“Ek het nou ’n dop nodig.” sê ek en begin ook sommer ’n
koers inslaan. Daar sal wel ’n kroeg op ons pad wees, dink ek by my self.
Ons stap by ’n klein kroegie in en bestel drankies.
“Jy beter begin vertel.” vermaan Joanne my.
Breedvoerig vertel ek die twee wat die aand gebeur het. Ek
kan dit nog self nie glo nie.
“Jou droom het so wragtie waar geword.” laat Brenda hoor.
“Nou sal jy seker rus. Dis nie almal wat hulle idol ontmoet
nie.” sê Joanne en vat weer ’n sluk van haar drankie.
Ek wou eers vir haar sê dat Mae Daniels nie net vir my ’n
idol is nie, sy is meer as dit, sy is my trou vrou. Ek weerhou my egter, want
hulle gaan tog net weer vir my lag.
“Elsa kyk!” gil Joanne vir my.
Ek vervies my vir haar wat so luidrugtig in die kroeg is.
Skielik bars almal met gille en fluite om my los. Het almal nou mal geword,
dink ek terwyl ek ’n sluk van my drankie vat. Ek verstik amper toe ek opkyk.
“And here we meet again.” sê sy met ’n breë glimlag om haar
mond.
Dit voel of ek wil flou word, Mae is in dieselfde kroeg as
ek, dit kan nie wees nie, dink ek by my self. Sy hou haar hand uit na my, maar
soos ’n idioot staar ek net daarna.
Brenda stamp aan my en ek raak bewus van die juigende mense
in die kroeg en Mae wat nog steeds haar hand na my uithou. Versigtig steek ek
my hand uit en sy gryp dit vas en pluk my met een beweging uit die stoel.
Sonder om te verduidelik sleep sy my na ’n klein verhogie in die kroeg.
“All I wanted was a drink, now I have to entertain again.”
fluister sy toe ons op die verhoog staan.
Dis baie duidelik dat sy die aandag en toejuiging geniet.
Hulle dra gou 2 stoele op die verhoog. Mae wys na die stoel, sy wag tot ek sit
en neem ook plaas. Ek kyk na die klomp wat haar so toejuig en gewaar Brenda en
Joanne, hulle monde hang skoon oop van verbasing.
“This is my new friend, Elsa.” stel sy my voor en ek begin
ongemaklik rond skuif op my stoel. “Where are you from Elsa?” vra sy.
Ek begin haar vertel dat ons 5 vriende van Suid-Afrika is en
besluit het om in New York te kom vakansie hou. Wat ek haar eintlik wil vertel
is dat ek mal is oor haar en dat ek New York toe gekom het met die hoop om haar
te ontmoet. Ek wil haar ook vra om saam met my uit te gaan vir ete, sodat ons
mekaar beter kan leer ken, maar al hierdie dinge hou ek vir myself.
Mae staan uit haar stoel op en begin sing, sy kom staan
langs my en sit haar hand op my skouer en later vou haar hand agter, om my nek.
Ek hoor lankal nie meer wat sy sing nie, ek is net bewus van haar hand op my
nek.
Toe sy klaar gesing het, steek sy weer haar hand na my uit
en trek my uit die stoel op toe ek dit vat. Sy fluister ’n dankie in my oor en
ek raak in vervoering met haar diep hees stem. Mae draai na die kroeg-gangers
en maak ’n buiging. Hulle juig haar weer toe en ons verlaat die verhogie.
Terug
by Joanne en Brenda stook hulle my met vrae. Die kelner stap tot by ons tafel
en hou ’n mengeldrankie, met sambreeltjie en al, uit na my. Ek wou dit eers nie
vat nie, want ek het dit nie bestel nie, toe wys hy na Mae wat by die
kroegtoonbank sit en sy lig haar glas, toe ek na haar kyk. Ek glimlag, vat die
drankie by die kelner en doen dieselfde.
“Is sy nie sexy nie?” vra ek en giggel soos ’n verliefde
skoolmeisie.
Brenda en Joanne moet saamstem, sy is heelwat ouer as wat
hulle haar laas op TV gesien het, maar het beslis goed verouder, soos rooiwyn,
beskryf Joanne dit. Ek skud net my kop en drink proe-proe aan my mengeldrankie.
Kort-kort loer ek na die kroeg toe en sien hoe sy die tydjie saam met haar
vriende geniet. Ek wens so ek kon saam met haar daar sit, dink ek by my self.
Toe ek weer omkyk is sy weg en ek draai teleurgesteld terug omdat sy nie eers
kom groet het nie. My lip hang nog behoorlik toe die kelner my op die skouer
tik. Hy’t ’n skinkbord by hom en daar’s ’n briefie bo-op.
“E. I’m at Central Park tomorrow. If you and your friends
would like to join me, you are more than welcome, 11 O’clock at the north
entrance. MD.” Ek gil van ekstase en wys die nota vir Joanne en Brenda. Nie een
van ons drie kan dit glo nie. 1 Uur daardie oggend stap ons drie eers by die
kroeg uit en sit af terug woonstel toe. Sue en Linda het op die bank aan die
slaap geraak, nie eers ons gegiggel kon hulle wakker kry nie.
“Dink jy hulle fliek was beter as ons aand?” vra Joanne
sarkasties.
Ons drie begin weer kliphard lag. Uiteindelik kies ons koers
na ons verskeie kamers. Ek lê lank wakker, die aand se gebeure speel soos ’n rolprent
voor my af.
“Opstaan! Wakker word julle!” loop ek en gil deur die woonstel. Ek het
vir ons almal gaan koffie koop. Terwyl ek myne staan en drink, druk ek die nota
van Mae, onder Lida se neus in.
“Nou wie de hel is MD?” vra sy nog half deur die slaap.
“Dis Mae Daniels, my liewe vriendin!” sê ek vermakerig.
Sy lag my af en drink haar koffie. “Sy is ’n celebrity en
sal nie vir ons gewone mense eers kyk nie man.” sê sy en drink die res van haar
koffie.
Brenda en Joanne bevestig en toe pak hulle uit oor die vorige
aand se gebeure.
“Ag nee, vader Elsa! Sy kon jou ma gewees het. Sy’s wat, 60,
70?” snou Sue my toe.
Ek vererg my vreeslik en spring regop. “Sy is 55 en lyk
jonger as wat sy is!” sê ek en stap kamer toe. “En sy is donners sexy!” gil ek
agterna.
Ons gaan by die noordelike ingang in
soos Mae gesê het en dis nie lank nie of ons kry hulle. Haar vriende lê almal
op komberse en sy staan eenkant met ’n man en praat. Ek is sommer klaar jaloers
want Mae sit haar hand om sy lyf.
“Ek hoop nie dis haar boyfriend nie?” fluister ek vir
Joanne.
Daar is ’n groot swart hond ook by hulle en sy staan sy kop
en krap, maar haar arm bly om die man se lyf.
Haar vriende nooi ons om te sit en ek voel ontuis. Ek sluit
my oë vir ’n oomblik en draai om, om weg te stap. Brenda keer my en wil weet
wat met my aangaan. Ek beduie met my kop na Mae en die man.
“Ons het mos gesê jy’s verspot om op die vrou verlief te
gaan raak.” tug Brenda my.
Ek gaan sit op die vêrste punt van die kombers en toe ek
weer in Mae se rigting kyk, soen sy die man vol op die mond. Dit voel of my
hart gaan staan het. Hy begin wegdraf van haar af en die hond kyk na Mae en toe
na die man wat draf. Mae wys vir hom teken en die hond sit die man agterna. Sy
kom vinnig na ons toe aangestap en ek wens dat ek liewer nie hier was nie.
“Good morning! Glad you all could make it.” sê sy en stel haar sommer self
vooraan my vriende. Sy gaan sit op die kombers en kyk weer in die man en hond
se rigting. “Isn’t he gorgeous!” laat sy hoor.
Dit voel of ek wil naar word, nou gaan sy die verdomde man
hier sit en ophemel en ek moet dit
aanhoor.
“Oh, he’s my pride and joy, I love him so much.” sê sy weer
en ek’s lus om vir haar te skree, ‘yes we get it’, maar ek dwing ’n glimlag op
my mond en bly liewer stil.
Sue wys met haar oë dat ons eerder moet gaan en hierdie keer
stem ek met haar saam, want Mae het net oë vir die man.
Skielik gee Mae ’n harde fluit, my kop ruk op en ek kyk na
haar en toe weer na die man. Hy het intussen gaan stilstaan en omgedraai.
“I just love Max.” sê sy weer en dit voel of ek wil flou
word.
Net toe ek genoeg moed bymekaargeskraap het om, verskoning
te maak dat ek wil loop, spring die swart hond op haar skoot. Hulle stoei vir
’n ruk op die kombers en toe stel sy Max aan ons almal voor.
My mond val oop, eerstens omdat ek bly is Max is nié die man
nie en tweedens omdat ek nog nie opgestaan het en geloop het nie.
Sy gooi vir hom water in ’n bak en hy drink dorstig daaraan.
Mae vertel ook dat sy en haar vriende gereeld op Saterdae park toe kom om Max
en haar broer hier te ontmoet en dan is dit sommer ’n lekker speletjie vir Max
om eers ’n ent saam met Dré te draf en dan vinnig terug na Mae te hardloop
sodra sy vir hom fluit. Sy en Max kuier dan die hele dag terwyl Dré sy
oefensessies inkry. Max bly by hom op die plaas, want diere word nie toegelaat
in die woonstel waar sy bly nie.
Laat
agtermiddag is dit nog net ek, Mae, Brenda en Joanne wat in die park oorbly.
Lida en Sue is net na 2 uur daar weg, want hulle wil bietjie alleen tyd hê voor
ons drie weer tuis is, het hulle as verskoning gebruik. Mae se vriende het ook
al verkas en dit lyk nie of dit haar pla om saam met 3, eintlik nog,
vreemdelinge te kuier nie.
Na nog ’n uur van saam kuier, staan Brenda op en voer aan
dat dit laat word, ons sal ook moet koers kies huis toe. Joanne volg haar
voorbeeld en toe ek wil opstaan, sit Mae haar hand op my been.
“Don’t you want to stay a while longer?” vra sy en gaan lê
plat op haar rug met haar hande onder haar kop ingevou.
Hier is my kans om alleen saam met Mae Daniels te wees, dink
ek opgewonde by my self. Ek loer na die ander twee wat my fronsend staan en
aankyk.
“Okei, dan los ons julle tweetjies alleen.” skerts Joanne.
Hulle groet, stap giggelend by die park uit en loer kort-kort terug na waar ek en
Mae op die kombers lê.
Sy begin my uitvra oor my vier vriende en wie is in
verhouding met wie en wie is enkellopend. Mae draai op haar sy, rus haar kop op
haar hand en vra my of ek iemand spesiaal het.
Ek voel ’n blos op my wange en wonder hoekom ek nou eintlik
bloos. “No, I’m single. Are you involved with someone?” uit is die vraag, wat
ek dink.
Sy skud haar kop en erken dat sy ook single is. Ek knik bedeesd,
binne-in my is ek verheug. Ek sit rustig vir haar en kyk, maar wil uitbasuin dat
ek bly is sy is enkellopend en dat ek hier is vir háár en dat ek verlief is op
haar.
Mae vlieg regop. “Let’s go to a movie!” roep sy uit.
Ek stem saam en help haar die kombers opvou. Buitekant die
park wou sy by my weet of ons gaan stap en of sy ’n taxi moet kry. Natuurlik
verkies ek dit om te loop, want dan is ek soveel langer in haar
teenwoordigheid.
Ons
stap ’n paar blokke verder toe Mae skielik doodstil gaan staan. Voor ek kon vra
wat fout is, gryp sy my aan die hande en draai by een van die dwars straatjies
af. Musiek speel gedemp iewers en hoe vêrder ons in die stegie afstap, hoe
duideliker hoorbaar word die musiek.
Mae stop voor ’n gebou met ’n groot swaar hout deur. Sy
draai die knop en skielik is die musiek oorverdowend en dis net mense waar jy
kyk. Met my hand nog steeds in hare stap ons die klub binne. Dis ’n gay klub en
ek sug van verligting.
Niemand kon nog ooit vasstel of Mae gay is of nie en wanneer
sy in onderhoude reguit gevra word of sy gay is, het sy altyd geantwoord dat sy
self ook daaroor wonder. Sy verskyn gewoonlik alleen of soms saam met kollegas
op foto’s. Die spekulasie was daar en ek het natuurlik altyd gehoop. My hart
sou in stukke gewees het as sy nie gay was nie.
Sy stel my voor aan die eienaar van die klub en aan sy
spontaniteit kan mens sien, sy is ’n gereelde besoeker hier. Hy groet my
vriendelik en beduie dat ons die aand moet geniet.
Ons stap dieper die klub binne en Mae sit haar arm
beskermend om my skouers. Sy’s nie bewus van my hart wat vinniger klop nie, my
bene voel lam, maar ek stap moedig voort. Die stoel word vir my uitgetrek by ’n
klein tafeltjie en Mae stap na die kroeg toonbank. Ek verkyk my aan die plek.
Dis verskriklik groot, met ’n yslike dansvloer. Daar is baie tafeltjies en
stoele en dit blyk dat die plek ’n hele paar honderd mense sal kan akkommodeer.
Mae kom terug met ’n vodka en sodawater vir haar en ’n
mengeldrankie vir my.
“I hope you like these kind of drinks?” sê sy en druk die
drankie in my hand.
Ek glimlag en kink bevestigend.
Ons kry nie veel gepraat nie, want die musiek is
oorverdowend. Sy vat net kort-kort aan my hand en gee dit ’n stywe drukkie.
Elke keer wat sy aan my raak, voel dit vir my of my hart by my keel wil
uitspring.
Mae staan vir die soveelste keer op en ek dag sy gaan weer
kroeg toe, maar sy gaan nie, sy stap na die plate joggie toe en praat in sy
oor. Sy kom terug tafel toe gestap en steek haar hand na my uit. Fronsend staan
ek op en vat haar hand. Sy lei my dansvloer toe.
“This song is especially for you.” fluister sy in my oor.
Die musiek begin speel en sy vou my toe in haar arms. Ek is
in die sewende hemel. ‘I wanne know what love is’ begin speel en ek maak my oë
toe hier teen haar bors. ‘I wanne feel what love is’, ek sing die woorde saam
in my gedagtes. Sy druk haar mond teen my oor en sing die woorde, ‘I know you
can show me’, in my oor en hou my stywer vas. Haar greep verslap egter en haar
mond kom skielik op myne neer. Sy forseer my lippe oop en dit voel of my bene
jellie word. Sy soen my lank en innig daar op die dansvloer, dit voel of ek
sweef, my liggaam is nie my eie nie.
Die reuk van koffie maak my wakker die
volgende oggend. Ek glimlag en sit regop op die bed. Mae kom ingestap met twee
stomende bekers koffie. Haar silwergrys hare is deurmekaar en sy het net ’n
vest hempie en ’n jockey onderbroek daarby aan.
Ek demp ’n giggel, niemand weet dat die bekende Mae Daniels
onderbroeke dra nie, dink ek by my self.
Sy val op die bed, nadat sy ons koffie op die bedkassie
neergesit het.
“Do you think my jockey shorts is funny?” skerts sy en begin
my kielie. Sy bly oor my lê en vra my ouderdom, uit die bloute uit. Ek vertel
haar dat ek 35 is en sy trek haar oë groot.
“Wow, I could’ve been your mother.” sê sy en sit regop. Vir
’n oomblik lyk dit of die groot ouderdom verskil haar pla. Sy gee my koffie aan
en ons drink in stilte.
Na ons klaar gedrink het, gaan lê Mae op haar rug en trek my
nader. Ek gaan lê knus in die holte van haar arm.
“Tell me again, what was your business here in New York?”
Ek is dié keer eerlik met haar en vertel haar dat ek New
York toe gekom het en ek hoop dat ek die liefde van my lewe sou ontmoet.
“And did you meet her?” vra sy skertsend.
“No, unfortunately not!” spot ek en trek ’n gesig.
“Well that’s a pity, because I have met the love of my life
a few days ago.” terg sy weer en fladder haar ogies vir my.
Ek begin regop kom en terg dat as sy die liefde van haar
lewe ontmoet het, is daar seker nie plek vir my nie. Sy gryp net toe ek my bene
van die bed wou afswaai. Sy trek my teen haar vas en kyk diep in my oë.
“You are going nowhere.” sê sy beslis. Haar lippe kom weer
op myne neer en tyd maak nie meer vir ons saak nie.
Twee
dae later daag ek met Mae aan die hand by die woonstel op. Die vier is
briesend, want hoe kan ek net wegbly en nie net laat weet het dat ek veilig is
nie.
Brenda let eerste op dat Mae saam met my is. “Hei julle!
Elsa is saam met Mae!” roep sy uit.
Die res van die klomp hou op om met my te baklei en Mae lig
haar kop omhoog toe sy haar naam hoor. Brenda omhels my en wens my geluk. Sue
mompel eenkant dat die vrou my ma kon gewees het, ek maak of ek haar nie hoor
nie en Mae kan gelukkig nie verstaan wat sy sê nie.
Uiteindelik word my verskoning aanvaar, nadat ek belowe het
om hulle nooit weer so skrik op die lyf te jaag nie.
Ons het nog net 2 weke oor in New York en ek en Mae is
heeltyd in mekaar se geselskap. Vandag het sy egter ’n onderhoud vir ’n nuwe
sitkom op TV en ek kuier vir die dag saam met my vriende.
Hulle wil elke stukkie detail weet, hoe alles presies gebeur
het en of ons nou ’n paartjie is ens.
“Ons is nog net die naweek hier, wat gaan jy Maandag doen as
ons teruggaan?” waag Sue die vraag.
Ek skud my kop heen-en-weer, ek het nog nie eers daaraan
gedink nie en ek het vergeet dat ons Maandag terug vlieg Suid-Afrika toe.
Die res van die middag is ons almal stil. Elkeen besig met
sy eie gedagtes, elkeen wonder wat ek gaan doen. Die kuiertjie is nie meer
lekker nie en ek besluit om maar terug te gaan na Mae se woonstel.
Mae is
besonders gelukkig toe sy by die woonstel instap. Sy het die hoofrol in die
sitkom gekry en wil hê ons moet dit vier.
Ongelukkig moet ek haar vreugde demp met slegte nuus. Ek deel
haar mee dat ons nog net dié naweek oor het en dat ek vergeet het ons vlieg
volgende Maandag terug Suid-Afrika toe.
“I won’t hear of it. Can’t you extend your holiday?” sê sy
en haar stem klink bewerig.
Ek verduidelik dat dit nie moontlik is om langer te bly nie,
want ek moet weer Donderdag begin werk, maar dat ek graag eerder saam met haar
hier wou bly.
Mae stap nader en neem my in haar arms. “Then we can’t sit
here and mope, we have to make the most of this weekend.
Die naweek is hemels, ek en Mae is nie ’n oomblik uit mekaar
se arms nie.
Maandagoggend vroeg bewys sy vir oulaas haar liefde aan my
en ek kan nie help om in trane uit te bars nie. Ek wonder of ek haar ooit weer
gaan sien, ek het nie so baie geld om gereeld Amerika toe te vlieg nie.
Ons neem van mekaar afskeid by die woonstel. Mae kan nie
saamgaan lughawe toe nie, want hulle begin die oggend skiet aan die nuwe
sitkom.
Die
taxi laai my voor die lughawe af. My oë is rooi gehuil toe ek Brenda hulle by
die koffiekroeg ontmoet. Almal behalwe Sue is baie simpatiek teenoor my.
“Ek het mos gesê jy gaan seerkry. Hemel Elsa, luister tog
ook net een keer na my!” snou sy my toe.
Lida maak haar naderhand stil en kom sit haar arms om my. Sy
gee my ’n drukkie en begin ons aanjaag, want dis amper tyd om aan boord die
vliegtuig te gaan.
Ek loop kort-kort en omkyk, en ek hoop dat Mae haar
verskyning sal maak en my vir oulaas kom groet.
Die vliegtuig styg op en wat ek nie weet nie, is dat Mae by
die lughawe venster my staan en dophou het terwyl ons aan boord gegaan het. As
die verkeer nie so druk was nie, sou sy betyds kon wees om my te groet.
Ek roep New York vaarwel, want wanneer sal ek ooit weer kan
terugkeer, weer my geliefde Mae in my arms kan vashou. Sy het darem die
telefoonnommer van die ateljee, waar sy vir die volgende paar maande gaan werk,
vir my gegee, maar dit gaan nie dieselfde wees nie en in my hart wonder ek of
ek haar ooit weer gaan sien.
Trane loop nou vrylik
oor my wange en ek trek die blinding van die venstertjie af sodat ek nie sien
hoe dié groot stad al hoe kleiner word nie.
Vir ’n
paar dae aanmekaar skakel ek die nommer wat Mae my gegee het, maar met die tyd
verskil tussen Suid-Afrika en Amerika, mis ek haar elke keer. Wanneer iemand
wel antwoord kan hulle haar nie gaan roep nie, want sy is besig met
voorbereiding of besig om te skiet. Elke keer los ek boodskappe vir haar en of
sy dit kry weet ek nie, want sy bel net nooit terug nie.
Groot was my verbasing 3 maande later, toe een van die
verpleegsters my roep vir telefoon. Kliphard roep ek haar naam uit van
verbasing. Sy verseker my van haar liefde vir my en dat en nog steeds haar
enigste liefde is. Sy verseker my ook dat ons mekaar gou weer sal sien. Ek rol my
oë, want ek het 2 en ’n half jaar gespaar vir die vakansie van 3 maande gelede
New York toe, my hart sal dit nooit kan hou om haar eers oor 2 jaar weer te
sien nie. Buitendien sal sy nie 2 jaar op my sit en wag nie, dink ek by my
self.
Drie maande later kry ek weer ’n
oproep van Mae. Sy maak verskoning omdat sy so min bel, maar dat sy verskriklik
besig is. Ek is skoon oorbluf toe sy my vra om haar oor 2 dae op die lughawe te
kry. Sy het ’n maand verlof. Hulle het 30 episodes geskiet en moet eers wag om
te kyk of die kyker getalle genoeg is om ’n verdere seisoen van die sitkom te
skiet.
Ek gaan reël by my werk om nagdiens te werk. Ek gaan 7 nagte
werk en al moet ek slaap deur die dag, sal ek nog steeds by Mae kan wees en
daarna is ek 7 nagte af, waarin ons kan kuier en ek Pretoria vir haar kan wys.
Mae verkyk haar aan die jakarandabome met hulle pers blomme,
haar hand die hele tyd op my been terwyl ek bestuur.
Daardie nag kan ons nie ons hande van mekaar afhou nie. Ek’s
die gelukkigste vrou op aarde, dink ek by my self toe ek die volgende oggend in
haar arms wakker word.
Ek het 2 dae af voordat ek met nagdiens gaan begin. Ek laat
weet Lida dat Mae kom kuier het en sy nooi ons vir die volgende naweek plot
toe.
Lida is
eerste buitetoe ek en Mae op die plot stilhou. Hulle groet mekaar en sy knipoog
vir my. “En jy’t gedink jy gaan haar nooit weer sien nie.” fluister sy toe sy
my groet.
Ek en Sue is in die kombuis besig om slaaie vir die braai te
maak. Lida en Mae is besig om die vuurtjie aan te pak en gesels soos ou
vriende.
“Ek is so bly dat ek toe nie vir jou geluister het nie Sue.”
sê ek.
“Dit was dié keer ’n lucky shot. Jy gaan weer krokodiltrane
huil, gee kans.” snou sy my toe.
Soms weet ek nie wat Lida in Sue sien nie. Ek vererg my vir
haar en stap uit buitetoe.
Mae kry my arm beet en pluk my nader. Liefdevol vou sy my in
haar arms toe en soen my kort-kort liggies in my nek.
Na ete help ek Sue opruim en bied aan om skottelgoed te was.
Sy sit die ketel aan en sê dat ek vir my en Mae iets moet vat om te drink. Ek skink
Mae se gewone drankie, vodka en soda, in en vat vir my ’n vrugtesap uit die
yskas. Sue maak vir haar en Lida koffie en ons kuier vêrder in die sitkamer.
Uitgeput sak ons Sondagaand op die bed neer, die vars lug en gewoel op
die plot het ons uitgeput.
Mae vertel my staaltjies wat op die stel gebeur het die
afgelope 6 maande, ek is later slap gelag. Ek staan op om vir ons te gaan
koffie maak en toe ek terugkom, is Mae vas aan die slaap. Terwyl ek na haar sit
en kyk, teug ek aan my koffie. Saggies vryf ek oor haar grys hare, die ouderdom
begin plek-plek wys op haar gesig, maar vir iemand wat amper 56 is, lyk sy nog
baie goed. Ek gaan lê in die holte van haar arm en raak tevrede aan die slaap.
Die volgende week werk ek weer en die week daarna, wys ek Mae
dele in en om Pretoria.
Die maand het hopeloos te vinnig verbygegaan en toe ek my oë
uitvee, staan ek weer op die lughawe met trane in my oë.
Mae hou my styf vas voor sy aan boord gaan en ons waai vir
mekaar, tot ek haar nie meer kan sien nie.
Ek gaan staan by die groot venster, die vliegtuig styg op en
kyk my oë seer aan die stippeltjie in die blou lug.
Mae kom
kuier gereeld elke 6 maande vir my in Suid-Afrika. Nog nooit het 6 maande so
lank gevoel nie en elke keer as sy op die vliegtuig klim, begin ek die volgende
6 maande om wens.
Die maande het jare geword en die tyd het aangestap. Oor 2
maande word sy 60 en ek is besig met partytjie reëlings. Gelukkig sal sy hier
wees wanneer sy verjaar en wat sy nie weet nie, is dat ek die hele maand verlof
gevat het.
Nog net 3 nagte en dan begin my verlof, dink ek by my self.
Ek is so opgewonde om Mae weer te sien.
Asof sy my gedagtes kan lees, bel sy my dat die volgende
aand om te hoor of ek kan verlof kry, want sy wil vir my ’n vlug bespreek New
York toe.
Nou moes ek die aap uit die mou laat en vertel haar toe maar
dat ek die hele maand verlof het en dat ek haar eintlik wou verras het. Sy’s in
haar noppies en sê dat sy sommer dadelik ’n vlug gaan bespreek.
Ek kan nie glo dat 5 jaar al verloop het sedert ek laas in
New York was nie, dink ek by myself. Ek kanselleer die partytjie reëlings en 2
dae later vlieg ek New York toe, na my trou vrou toe.
Mae kry
my op die lughawe, ons groet vinnig, want sy moet dadelik weer terug wees by
die ateljee, sy is besig om aan die 2de reeks van die sitkom ‘Mothers family’
te werk. Ek word sommer deel van die lewendige gehoor en ek geniet my gate uit,
vergete dat ek ’n paar uur se vlieg agter die rug het. Sy speel die hoofrol en is
skreeusnaaks.
“I’m almost done!”
roep sy na my toe sy gou verby draf kleedkamers toe.
Ons is al twee pootuit toe ons by haar woonstel aankom, sy sit
my bagasie neer en val moeg op die rusbank neer. Ek gooi vir haar vodka en soda
in en maak vir my koffie. Mae gaan spring vinnig in die bad en kruip in. Sy het
’n paar laaie leeggemaak en plek gemaak in die hangkas vir my klere. Ek pak
eers uit voor ek ook gaan stort en my plekkie in die holte van haar arm inneem.
Mae is vroeg ateljee toe en ek het weer aan die slaap
geraak. Die gelui van die telefoon maak my egter wakker. Dis een van Mae se
vriende en sy wil weet of ek hulle wil kom help met voorbereidings vir Mae se
verjaarsdagpartytjie. Ek stem gewillig in en sy gee my die adres waar ek hulle
sal kry.
Dis die klub waar ek en Mae die eerste keer saam gedans het,
herken ek die plek toe die taxi drywer my aflaai by die adres wat ek hom gegee
het.
Judith gee my ’n paar take om te doen en dit hou my besig
tot amper 6 uur die aand. Mark het die eienaar van die klub se arm gedraai om
nie die klub vanaand oop te maak nie, sodat hulle dit kon regkry vir Mae se
partytjie die volgende aand. Hy en Judith en nog van haar vriende het die klub
gehuur vir dié Vrydagaand en slegs gaste op uitnodiging gaan toegelaat word. Mae
is onbewus van die verrassing wat op haar wag en ek kom net betyds voor haar by
die woonstel aan.
“Happy
birthday Darling.” wens ek haar geluk en hou haar geskenk na haar uit. Ek dag
sy val flou toe sy dit sien.
“It’s beautiful!” gil sy. Sy trek my nader en soen my lank
en innig.
Mae kan nie ophou staar na die ring wat ek haar gegee het
nie. Sy praat al lank oor die swart steen ring en het toe besluit dat ek dit
vir haar moet koop.
Ons lê lui in die bed nadat ek vir haar ’n egte boere ontbyt
gemaak het. Dis al 11 uur en Mae maak nie aanstaltes ateljee toe nie. Ek sal
haar op ’n manier hier moet uitkry, want ek moet nog die drank gaan kry en dit
klub toe vat vir vanaand se partytjie, dink ek by my self.
“Aren’t you going to work today?” waag ek die vraag.
“Nope, they don’t need me on set today.” sê sy met ’n breë
glimlag. Sy gaan sit regop op die bed en kruis haar lang bene. “We can spend
the whole day in bed.” skerts sy en knipoog.
Ek vlieg vinnig regop. Ek moet Judith in die hande kry,
iemand anders sal die drank moet kry, dink ek en kry ’n puik idee. “Why don’t
you hop into the shower, then we can have lunch at Luigi’s this afternoon.” sê
ek vinnig. Sy stem in en klim traag van die bed af.
Die stortkrane draai oop en ek spring vinnig op die foon. Ek
verduidelik alles aan Judith. Sy stel my gerus, Mark sal die drank optel en
daar is nie meer veel om in die klub te doen nie. Ek moet rustig wees en Mae
besig hou tot vanaand 8 uur.
Vinnig trek ek my pajamas uit en maak die stort se deur oop.
“May I join... ” ek voltooi nie my vraag nie, ek word by die stort ingepluk en
haar hande is oral op my lyf. Sy soen my in die nek en soek later my mond met
haar lippe op. Mae draai die stortkrane toe en trek my aan die arm bed toe. Met
ons nat lywe val ons saam op die bed. Haar hande is weer op my en ek laat haar
begaan.
Half 7 die aand skrik ek wakker. Nou sal ek vinnig aan ’n
plan moet dink om ons uit die woonstel te kry, dink ek en kan my self skop
omdat ek aan die slaap geraak het.
Dit vat ’n volle halfuur om Mae te oortuig dat ons klub toe
moet gaan om haar verjaarsdag op ’n hoë noot af te sluit. Uiteindelik stem sy
in en begin teësinnig aantrek.
“It’s not necessary to go clubbing. You making love to me
was the highlight of my birthday!” sê sy en probeer haar uitdraai.
Ek weet net ek moet haar by die klub kry vanaand anders gaan
haar vriende my nooit vergewe nie.
Na 8
stap ek en Mae by die klub in. Sy is so verras. Judith kyk my met kwaai oë aan
en ek beduie vir haar dat ek later sal verduidelik. Mae groet eers elkeen van
haar vriende en ek gaan sit uitgeput by die kroegtoonbank. Ek bestel vir my ’n drankie
en Judith kom lag-lag aangestap.
“I see she has the onyx she always wanted.” sê sy en klink
nogal verbaas.
“Yes, she was nagging about it for years and I thought it
would be a perfect gift for her 60th birthday.” sê ek.
Uiteindelik sluit Mae ook weer by ons aan. Ons kuier tot
laatnag en wou net hand bysit met die skoonmaak toe Judith en Mark ons twee
omtrent daar uitboender.
Ons kry ’n taxi terug woonstel toe en Mae kan nie uitgepraat
raak oor hoe lekker die verrassing was nie. Sy trek nie eers uit nie, val
sommer met klere en al op die bed, ek volg haar voorbeeld. Daar is iets aan die
kyk wat sy my gee, dit lyk of sy iets op die hart het en ’n beklemming pak my
beet.
“There are only 4 days left, then you on you’re way back to
South Africa again.” laat hoor sy.
Ek bevestig dit en wonder wat Mae op die hart het. Sy sit
regop en vat my hand in hare.
“I can not do this anymore Elsa. I can’t keep on seeing you
just for a few weeks every 6 months.” sê sy en maak haar oë toe.
Bewegingloos staar ek na haar. Dan is dit die einde, dink ek
by my self. Net 5 jaar lank en sy sien nie meer kans nie, dink ek verder en my
hart is besig om in stukke te breek. Ek wil liewer nou op die vliegtuig klim
terug Suid-Afrika toe en vir Sue gaan sê dat sy die hele tyd reg was, dat sy
dit nou maar kan invryf, maar ek kan nie beweeg nie.
Mae maak weer haar oë oop. “We did this for 5 years, I don’t
want to do this for another 5 years or ever again, for that matter.” voeg sy by
en los my hand. Sy swaai haar bene van die bed af.
Ek bly nog steeds roerloos lê, alles skeur hier binne-in my.
Mae Daniels is besig om ’n einde aan ons verhouding te maak, huil dit binne-in
my en ek sluit my oë.
Sy het om die bed geloop en vra my om van die bed af op te
staan. Ek draai om en toe ek regop gaan sit, sak sy af op haar een knie, vat my
hand in hare en vra my om met haar te trou.
Die oomblik is te groot vir my en ek bars in trane uit. Ek
huil sonder ophou.
“You beter say yes, because I’m not letting you go.” waarsku
Mae en staan nog steeds op haar een knie.
“Of course I will marry you, you silly woman.” snik en lag
ek deurmekaar.
Sy kom klim weer langs my in die bed en ek soek weer die
holte van haar arm op. Mae raak onmiddellik aan die slaap. Ek lê eers ’n ruk en
luister na haar rustige asemhaling voordat ek ook aan die slaap raak.
Toe ek
die volgende oggend wakker word, is Mae reeds weg ateljee toe. Teen 11 uur lui
die foon. Sy bel om my te laat weet dat ’n taxi my 1 uur gaan kom oplaai en
weer iewers gaan aflaai, maar sy sal daar op my wag. Nuuskierig probeer ek
uitvis waar die taxi my gaan aflaai, maar sy rep geen woord nie.
Die taxi ry deur New York se middestad en by die volgende
afdraai sien ek Mae staan en wag soos sy beloof het. Sy betaal die drywer en
vat my skouers vas.
“You will wear my ring before you go back to South Africa.”
sê sy beslis. Sy vat my hand en ons stap by die volgende winkel in. Dis ’n
juweliers winkel en sy vra die dame agter die toonbank om die verloof ringe vir
ons te wys. Ek hou my gesig vas en skud net my kop, ek weet nie watter een om
te kies nie, dis almal so mooi.
“May I choose one for you.” vra sy my met deernis in haar
stem.
Sy kies ’n ring en dit pas perfek in my vinger. Die steen is
ook perfek, nie te groot nie en ook nie te klein nie.
Die eerste keer in 5 jaar wat ek nie huil
op ’n lughawe nie, ek voel wel hartseer, maar weet dat ek Mae oor 3 weke weer
gaan sien en ek weet ook dat ons twee vir ewig is. Sy het klaar besluit dat
daar twee troues gaan wees, een in Suid-Afrika by my vriende en een in New York
waar ons gaan bly.
By die hospitaal is almal in rep en roer oor my bedanking,
niemand het gedink dat ek ooit daar sou weggaan nie.
Brenda, Joanne en die ander twee is net so opgewonde en kan
nie uitgepraat raak oor my ring en oor die twee troues wat ek gaan hê nie.
Sue het al haar negatiewe nukke laat staan en gesels net so
lekker saam, sy bied ook aan om die troukoek te bak.
Die 3 weke gaan gou verby en ek kry Mae laatmiddag op die
lughawe. Sy is so opgewonde soos ’n skoolkind en vertel my dat sy ’n benoeming
vir ’n Emmy toekenning gekry het as beste aktrise vir hoofrol in komedie of
musiek blyspel. Ek is saam met haar opgewonde, want teen daardie tyd sal ons
getroud wees en ek sal haar na die plegtigheid vergesel.
Ons
eerste troue in Suid-Afrika was ’n groot sukses. Die troukoek wat Sue gebak en
versier het, was pragtig. Ek het prentjie mooi gelyk in my wit trourok en Mae,
sexy en aantrekliker as ooit in haar wit langbroek pak.
Ons tasse staan gepak, my woonstel is verhuur en ons wag net
vir Lida en Sue.
Lida ry verby die massiewe universiteit-gebou, Unisa. Ek kry
’n knop in my keel toe ek by die agterste venster uit kyk, die Telkom toring,
die Voortrekker monument, hier het ek 20 jaar van my lewe spandeer, ek het hier
volwasse geword. Hier het ek met my groot liefde getrou en ek los vier
wonderlike vriende nou hier agter. Ek skuif weer reg en Mae trek my nader aan
haar.
“Are you okay?” fluister sy.
Ek antwoord net deur my kop te knik.
Lida en Mae het groot vriende geword die afgelope 5 jaar. Sy
lees eers vir Mae die leviete voor en waarsku haar om my mooi op te pas, want
ek’s kosbaar vir haar.
Ek groet vir Sue en toe ek haar teen my vasdruk, moet sy vir
oulaas ’n stekie inkry. “Ek sê nog steeds sy’s te oud vir jou Elsa... ” en net
toe ek haar iets wou toe snou, voeg sy by “maar ek kan sien sy’s goed en lief
vir jou.” sy glimlag en knipoog vir my.
Tyd
staan vir niemand stil nie. Ons is vir ’n 2de keer in die huwelik bevestig en
hou partytjie in die klub tot laatnag. Voor ons ons oë uitvee is dit Oktober en
tyd vir die beoordeling van die Emmy toekennings.
Ons al twee is stil op die vliegtuig na Los Angeles toe. My
senuwee knaag, want ek wonder of my rok mooi genoeg gaan wees vir die okkasie. Mae
sit met ’n glimlag op haar gesig, haar oë toe en dit lyk of sy nie ’n kommer in
die wêreld het nie.
Die taxi staan reeds vir ons en wag toe ons by die lughawe
uitstap, hy laai ons voor die hotel af.
Na ons uitgepak het, bestel ons ete vir die kamer, want nie
een van ons twee is lus om weer deftig aan te trek om in die hotel restaurant
te gaan eet nie. Dit gaan ’n lang dag wees môre en ons besluit om vroeg te gaan
slaap.
Dis net
flitsende kameras en elke fotograaf wil die akteurs en aktrises in sy rigting
laat kyk. Die eerste vraag wat Mae gevra word, is wie die vrou aan haar sy is
en trots stel sy my voor as Elsa, haar vrou. Party se oë rek groot, ander skree
weer hulle geweet het Mae Daniels nie vir ewig in die sal kan wegkruip nie en
ander wens ons geluk met ons huwelik.
Binne-in die portaal stel sy my voor, aan ’n paar akteurs,
aktrises en regisseurs. Haar mede kollegas van ‘Mother’s Family’ is ook daar en
sy stel my voor, aan die wat ek nog nie ontmoet het nie.
Ek verkyk my aan almal, sommige herken ek van flieks of TV-programme. As ek so opgewonde voel, hoe
moet Mae nie voel vanaand nie, sy gaan dalk haar eerste Emmy toekenning wen,
dink ek by my self.
Daar word eers drankies en verversings bedien voordat almal
hulle plekke inneem.
“And
lastly I would like to thank the most important person in my life. My lovely
wife, Elsa.” sê Mae en wys na my. “I love you and thank you that you came in to
my life almost 6 years ago.” voeg sy by. Sy blaas ’n soen na my en dit voel of
ek uit my nate kan bars van trots. Ek is in ekstase dat ek nie die kameras op
my gewaar nie.
Mae is so trots op die Emmy toekenning wat sy gewen het, sy
glimlag van oor tot oor. Na die verrigtinge is daar ’n partytjie en Mae wys dit
van die hand, sy het besluit dat ons twee ons eie partytjie in die hotel kamer
kan gaan hou.
Terug in die hotelkamer is die trofee is iets van die
verlede, Mae het nou net oë en ore vir my. Sy stroop my van my aandrok en stamp
my op die bed. Sy val half bo-op my en begin my in my nek te soen, haar lippe
kom teer en liefdevol op myne neer. Haar hande is oral op my lyf en sy maak
misbruik van my weerloosheid.
Ons
vlieg laatmiddag terug New York toe. Mae is amper op elke koerant se voorblad.
Ek wys dit na haar en dink dis wonderlik, sy dink egter nie so nie.
Sy pluk ’n koerant van die rak af. “They go on as if I am
the first gay actress!” sê sy vies en gooi die koerant dat jy net blaaie sien
waai. “I want them to remembered me for my acting skills and the receiving of
an Emmy, not because I’m gay!” sê sy en kook behoorlik.
Ek bars sommer uit van die lag.
“I’m really furious!” sê sy, maar kan nie help om saam met
my te lag nie.
Daar is ’n ander koerant met ’n foto van ons al twee op.
‘Meet Mrs. Daniels.’ lui die opskrif. Ek wys dit vir haar en sy besluit om een
te koop. Sy lyk nie meer so ongelukkig nie, miskien omdat ons al twee op die
voorblad foto is.
Brenda
en Joanne gil en spring op en af toe hulle die Emmy toekenning die volgende
aand op TV, in Suid Afrika kyk.
“Die twee maak ’n stunning couple.” laat Sue van haar hoor.
Die ander drie kyk vir mekaar en kan hulle ore nie glo nie,
Sue gee ons twee ’n kompliment.
“Kyk! Daar’s Elsa!” skree Joanne. “Ek glo nie sy het geweet
die kamera is op haar nie.” voeg sy by.
Die vier kan nie uitgepraat raak oor hoe mooi ons twee gelyk
het nie en hulle is net so bly dat Mae haar Emmy gewen het.
Mae
word oorval met aanbiedinge vir rolle op die silwerdoek en vir TV. Die rolle is
meestal om ’n gay vrou te speel en sy vererg haar weer op die plek.
“You see, this is what I was afraid of! I can play anything,
I don’t need to play a gay part, because I’m gay!” gil sy en loop brom-brom
kamer toe.
Ek sug en trek my skouers op. Vir ’n rukkie los ek haar en toe
volg ek haar kamer toe. Sy wil nie luister toe ek haar probeer oortuig om net
vir een oudisie te gaan nie.
“I am gay and now I must play a gay woman. If I play a
murderer, does it make me a criminal? No, no, no! I’m not going for an
audition!” gil sy vir my.
“For heaven sake Mae, just try it!” gil ek vir haar terug.
Dis Mae
se laaste dag op die stel van ‘Mother’s Family’. Sy vertolk die rol van
‘mother’ al vir 15 jaar en sy voel sy het nou genoeg gehad van televisie, sy
wil teruggaan verhoog toe.
“I want to do something else with my life, something I like.
I’m 70 years old in 2 months time and I’m tired now. I want to do something I
love, before I die.” verduidelik sy aan die verslaggewer.
Sy skok my met haar woorde en ek besef skielik hoe oud Mae
werklik geword het.
Ek sit my hand op haar been en sy skakel die TV af. “What do
you want to do, my Love?” vra ek haar.
Sy laat my terugdink aan die keer toe ek haar ontmoet het,
sy was op die verhoog en sy wil teruggaan soontoe. Die verhoog was nog altyd
haar eerste liefde, naas my natuurlik.
Ek stem saam met en haar en ondersteun haar besluit.
Sy begin eers net een keer per week op die verhoog optree en
elke keer is die kaartjies uit verkoop.
Aand vir aand sit sy en skryf aan haar tekste vir die
volgende vertoning en sy geniet haarself gate uit.
Later word die vertonings te veel vir haar en sy skuif dit
na een vertoning elke 2de week. Op 75 is Mae jonger van gees as wat sy op 60
was. Sy’s ’n tawwe ou tannie, dink ek by my self.
My
selfoon lui en ek antwoord. My bene vou onder my in en ek gryp na ’n stoel. Mae
het tydens haar vertoning inmekaar gesak en lê nou in die hoësorg-eenheid van
die hospitaal.
Ek kry vinnig ’n taxi om my hospitaal toe te vat en hardloop
na die hoësorg-eenheid. Ek vra na Mae en hulle wys my haar kamer. Stadig stoot
ek die deur oop en trek my asem hoorbaar in. Sy lyk skielik so baie oud,
weerloos lê sy daarin die bed. Haar wange ingesonke, haar hare so wit soos die
hospitaal lakens.
Trane loop oor my wange. ’n Verpleegsuster kom in en
verduidelik dat sy ’n kalmeermiddel in het, want hulle het al hulle dae gehad
om haar in die hospitaal te hou. Sy is baie hulpvaardig en nog te meer toe sy
hoor dat ek die mediese terme en prosedures ken.
Twee dae later word Mae ontslaan, nadat sy belowe het om vir
’n maand lang te rus, sy was erg gedehidreer en oorwerk.
Ek vat die pen en papier by haar en raas met haar. “You
promised the doctor to rest! No work for you!” sê ek kwaai.
“I’m not scared of you.” lag sy my uit. Sy gryp my aan die
hand en trek my nader. “Come lie down with me, then I promise to rest.” sê sy
en skuif op teen die kussings.
Die keer is dit ek wat haar uitlag en maak my los uit haar
greep. Ek stap kombuis toe en by die kamerdeur draai ek terug. Ek kan sien sy’s
moeg en gedaan, maar sy’s baie moedig. Vinnig draai ek weer terug kombuis toe
terwyl die trane oor my wange stroom.
’n
Maand later is Mae weer terug op die verhoog met haar een vrou vertonings. Sy
beperk haar self met net een vertoning per maand en sy doen goed. Ek vergesel
haar elke keer, want ek wil nie ’n herhaling he van die vorige keer toe sy
inmekaar gesak het en ek nie hier was nie.
Vanaand lyk sy moeg. Sy vra my vir water en ek bring dit vir
haar. Sy sing ’n reëltjie en bly stil. Weer vat sy ’n sluk water en probeer
weer om te sing. Sy staan op en maak verskoning. Die trane sit vlak in haar oë
toe ek haar van die verhoog gaan afhelp.
“Elsa, there’s seriously something wrong with me.” sê sy en
haar stem bewe. Ek kan hoor sy is naby aan trane. Ek pak haar goedjies op en
kry vir ons ’n taxi.
Daardie nag slaap ek niks nie, Mae is kort-kort wakker, dan
hoes sy of sy vra vir water. Sy is moeg en bleek die volgende oggend en lyk
weer soos daardie aand in die hospitaal. Ek help haar was en aantrek, sy het 3
uur die middag ’n afspraak by haar dokter.
Hulle trek bloed, neem x-strale en sy is behoorlik uitgeput.
Ons gaan weer terug na die dokter se kamers en verduidelik dat hy eers ’n
diagnose kan maak na hy die uitslae van al die toetse gekry het. Die vroegste
wat ons kan hoor wat fout is, is eers oor drie dae.
Ek help Mae uittrek en sy sak moeg op die bed neer. Nadat ek
vir haar water gebring het en haar gemaklik gemaak het, bel ek my vriende in
Suid-Afrika.
Ek huil so dat Lida nie ’n woord kan hoor wat ek sê nie, ek
besluit om maar eerder ’n SMS te stuur. Sy bel dadelik weer terug nadat sy my
SMS ontvang het.
Judith en Mark is amper elke dag by my om te hoor of ek
enige hulp nodig het.
Die ontvangs dame by
die dokters spreekkamers bel die oggend, al die uitslae van die toetse het
gekom en ons moet spreekkamers toe kom sodra moontlik.
My hart gee ’n ruk, dit kan net slegte nuus wees, dink ek by
my self. Ek sal allenig moet gaan, want Mae is te swak. Sy eet nie en word net
al maerder.
Mark bied aan om my spreekkamer toe te vat terwyl Judith na
Mae sal omsien.
Ek kry
slegte tyding en Mark troos my. Sy trane sit vlak, hy en Mae is immers vriende
vir amper 40 jaar. Dit was vir hom net so ’n skok toe hy hoor dat sy vriendin
ernstig siek is.
Met strak gesigte stap ons die woonstel binne. Judith kom
uit die kamer en stap kombuis toe waar ek en Mark gaan sit het.
“Well say something, for god sake!” gil sy amper histeries.
Ek kry nie ’n woord uit nie en Mark begin haar vertel. “Mae
has got cancer, lung cancer and it has already spread to her other organs.
Judith trek haar asem hoorbaar in, slaan haar hand om haar
mond en gaan sit op een van die kombuis stoele.
Daar’s ’n klop aan die deur en Mark gaan maak oop. “Elsa!”
roep hy na my.
By die deur slaan ek my hande saam en toe loop die trane
vrylik. In die deurstaan Lida en Sue. Hulle kom in en omhels my. Mark lig hulle
in oor Mae se siektetoestand en ek stap saam met hulle kamer toe. Hulle is
albei geskok toe hulle haar sien.
Mae maak haar oë op skrefies oop, sy herken Lida en steek
haar hand uit. Lida vat haar hand en gaan sit lang haar op die bed. Sy maak
weer haar oë oop en steek haar ander hand na my uit, ek voel hoe wend sy ’n
flou poging aan om my nader te trek. Ek begin weer huil en hardloop uit die
kamer uit.
Verslae
lê ek en staar voor my uit op die rusbank in die sitkamer. Sue kom na my toe en
wil weet of ek nie Mae liewer in die hospitaal wil laat opneem nie.
“Nee, Mae het gesê sy wil nie in die hospitaal doodgaan nie.”
antwoord ek kortaf en begin weer huil.
’n Paar dae later het Brenda en Joanne ook daar aangekom en
ek was so dankbaar om my vier vriende weer by my te hê.
Dis so ironies, hulle vier was saam met my toe ek Mae die
eerste keer ontmoet het en nou gaan hulle vier weer hier wees wanneer ek van
haar gaan afskeid neem, dink ek by my self.
Ons vyf sit in die kombuis en ek begin weer huil. “Sue, ek
moes jare gelede maar na jou geluister het en nie die ou tannie gevat het nie.”
sê ek tussen die trane deur.
Sue kry ’n knop in haar keel. “Daai ou tannie het jou 20 van
jou beste jare gegee.” troos sy.
Ek vee my trane af en staan op. “Sy het ja en ek gaan haar
nie nou verstoot nie.” sê ek en stap kamer toe. Judith is besig om Mae se gesig
met ’n koue klam waslap af te vee en ek vat die waslap by haar. Teer vee ek oor
haar gesig. Sy maak haar oë op skrefies oop en probeer vir my glimlag.
Brenda
hulle het bietjie uitgegaan vir die dag, want ek wou alleen saam met Mae wees.
Sedert sy begin siek word, het, was ons twee nog nie weer alleen nie. Sy word
elke dag net swakker en swakker. Die afgelope week het sy nie eers een keer
haar oë oopgemaak nie. Ons maak beurte om haar te voer, sop, melk en water word
met ’n teelepel versigtig in haar mond gedrup, nie een keer maak sy haar oë oop
nie.
Ek gaan lê langs haar op die bed en haar ooglede begin
fladder. Sy het verskriklik maer geword, voel ek, toe ek my arm om haar lyf
sit.
Sy maak haar oë effens oop. “You’ve neglected me.” fluister
sy en probeer glimlag.
“I know, I know. I’m scared Mae.” ek sluk aan ’n knop in my
keel. Ek voel so skuldig en selfsugtig, as ek bang is, hoe bang moet hierdie
vrou nie op hierdie oomblik voel nie, dink ek by my self.
Sy bly lank stil voor sy weer probeer praat. “I thought I
would never feel your arms around me again.” sê sy met moeite en is weer
kortasem.
My hart bloei, ek voel so skuldig op hierdie oomblik, want
Mae praat die waarheid. Nadat ek gehoor het hoe siek sy regtig is, het ek nog
nie weer ’n poging aangewend om net by haar te lê of my arms enigsins om haar
te vou nie. Ek slaap die afgelope tyd op die bank, te bang om by haar in
dieselfde bed te slaap.
Ek het langs Mae aan die slaap geraak en nie eers gehoor toe
Brenda hulle terugkom nie. Joanne kom maak my wakker en bied aan om vanaand by
Mae te waak. Ek wys dit egter van die hand.
Joanne stap uit en kom na ’n ruk weer terug met koffie vir
my en ’n bakkie met sop vir Mae. Ek bedank haar en vat die beker by haar.
Mae maak weer haar oë oop. “Glad to see you still here.” sê
sy fluisterend en probeer voel waar my hand is. Sy is so swak dat haar arm
langs haar op die bed val en sy kan dit nie verder beweeg nie. Ek vat haar hand
en hou dit vas.
“Would you like some soup?” vra ek. Sy drink net 2
lepeltjies vol en weier die res.
Sy begin neurie, maar dis so sag en ek sukkel om te hoor. Sy
noem die liedjie se naam en my oë skiet weer vol trane. Dis die liedjie wat sy
20 jaar gelede laat speel het en vir die eerste keer met my gedans het. ‘ I
wanne know what love is’
“I know you can show me.” fluister sy weer. “And you did
show me Elsa. I’ve loved you so much and I will always do.” sê sy en ’n traan
loop oor haar wang. Sy knip haar oë en vervolg. “I’m sorry. Sorry for being the
one to leave first.”
Ek huil en druk haar brose liggaam teen my vas. “It’s not
your fault my Love.” sê ek tussen die trane deur. Ek sus haar tot sy weer
rustig asemhaal. Sy’t aan die slaap geraak en ek staan op om my gesig te gaan
afspoel.
Weer terug by Mae in die kamer gaan sit ek op die stoel voor
haar bed en vat haar hand in myne. So het ek aan die slaap geraak en ons al
twee het deurgeslaap, die eerste nag wat Mae deurslaap.
Iets maak my vroeg wakker die volgende oggend, ek staan op
vanuit die stoel en gaan trek die gordyne effens oop, dat daar net so ’n skrefie
lig in die kamer val. Mae se asemhaling is reëlmatig en ek glip gou kombuis toe
om vir haar sop te gaan maak.
Ek skrik toe ek weer in die kamer kom. Mae se oë is groot
oop en sy het ’n merkbare glimlag om haar mond.
“Morning my Love, glad you are back so soon.” sê sy en praat
duidelik hoorbaar.
“Are you hungry, I brought you some soup?” vra ek en gaan
sit langs haar op die bed.
Sy drink ’n hele paar slukkies sop, ek is verbaas en ook
bekommerd oor die skielike opflikkering. Sy vra na die ander en ek gaan roep
hulle gou. Met ’n glimlag vir elkeen, maak sy haar oë weer toe.
Almal kry ’n plekkie om te sit en niemand sê ’n woord nie,
elkeen besig met haar eie gedagtes. Toe dit klink of Mae weer aan die slaap is,
maak elkeen ongemaklik verskoning en verlaat die kamer. Sy het vir die res van
die dag nie weer haar oë oopgemaak nie.
Laatmiddag vat ek weer vir haar sop en vra of sy bietjie wil
drink. Met moeite het sy haar kop heen-en-weer- gedraai. Sy vra my om langs
haar te kom lê.
Ek soen haar op die voorkop en hou haar benerige lyfie vas.
“I love you Elsa Daniels... ”
Lank lê ek langs haar voor ek opstaan om vir Joanne en die
ander te gaan meedeel, dat Mae Daniels in lewe vir altyd weg is, maar dat haar
gees, altyd saam met my sal wees.
My skouers begin ruk en ek sak op die stoel neer, ek huil en
is ontroosbaar.
Lida
het die nodige reëlings getref en Mae se vriende en familie laat weet. Mae se
wens was om veras te word en dan moet die as in Central Park gestrooi word.
Net ’n groepie intieme vriende was teenwoordig met haar
verassingsdiens. Fotograwe en haar aanhangers het buite gewag en ons omtrent
oorval toe ons uitkom na die diens.
Ek het Lida gevra om met die persfotograwe te praat, ek het
nie kans gesien op hierdie oomblik nie.
Die Saterdag na die verassingsdiens het ons Mae se as in
Central Park gaan strooi.
Terwyl ek nog met die kruikie as staan, kom daar ’n magdom
mense aangestap. Dis Mae se aanhangers dink ek by my self. Hulle sing van haar
liedjies en amper almal is in goud geklee, die kleur wat sy aangehad het toe sy
die Emmy gewen het.
Trane loop weer vrylik, ek kan sien hoe geliefd sy regtig
was tussen haar vriende en veral haar aanhangers.
Lida
hulle is vir nog ’n verdere week by my voor ek hulle gaan wegsien by die lughawe.
“Elsa, wanneer kan ons jou verwag?” vra Lida
Ek frons, want ek verstaan nie wat sy bedoel nie. “Verwag?
Lida... ek verstaan nie wat jy bedoel nie.”
“Jy kom seker terug Suid-Afrika toe?” vra sy weer. “Hier is
mos nou niks wat jou hier hou nie.”
Ek is stom geslaan. “Lida?” is al wat ek uitkry.
Ek draai om en begin wegloop, maar vliegweer kortom. “Hier
is níks wat my hier hou nie?!” sê ek en bly ’n ruk stil. “Mae is hier!” gil ek.
Dit voel of ek histeries gaan raak. “Haar voetspore, gees, haar reuk in die woonstel...
alles van haar wat ek so lief gehad het, is hier en jy wil he ek moet dit agter
los.” sê ek sagter. “15 Jaar bly ek in New York. Ek het Mae hier ontmoet en
haar hier verloor, ek kan nie teruggaan Suid-Afrika toe nie, ek kan haar nie
hier los nie.” sê ek, terwyl die trane oor my wange stroom.
Brenda kom sit haar arm om my en probeer troos. Lida vra om
verskoning en kom sit ook haar arm om my.
Daar word aangekondig dat die passasiers vir die vlug na
Johannesburg, Suid-Afrika aan boord moet gaan. Ons neem moeilik afskeid van
mekaar, want ek weet nie of ons vyf mekaar ooit weer gaan sien nie.
Dis al
4 maande sedert Mae se dood en dit voel vir my soos gister. Snag lê ek my self
aan die slaap en huil en bedags dwaal ek soos ’n zombie deur die woonstel.
Sy het my goed nagelaat en dit was nie vir my nodig om te
moes gaan werk soek na haar dood nie.
Twee aande terug was daar ’n huldeblyk aan haar op TV, ek
moes dit afsit, alles is nog te rou en seer. Daar’s weer ’n herhaling van die
sitkom ‘Mother’s Family’ as deel van die huldeblyk aan Mae.
Vanaand is die Emmy toekennings, ek kyk dit nog elke jaar op
TV , sedert Mae haar Emmy gewen het en die jaar sit ek dit alleen en kyk.
Die trofee wat sy gewen het, staan blinkgevryf op die
kaggelrak, ek staan op en gaan haal dit. Met die toekenning op my skoot sit ek
die program en kyk. Halfpad deur die program is daar ’n huldeblyk oor al die
akteurs en aktrises wat in dié jaar oorlede is, ek het daarvan vergeet en is
geskok toe haar foto verskyn. My oë skiet vol trane en ek sit die TV af.
Ek druk die trofee op my skoot styf vas en maak my oë toe.
My gedagtes is terug in Los Angeles, 15 jaar gelede toe Mae haar Emmy gewen het
en hoe sexy sy gelyk het in haar goudkleurige broekpak. Ek onthou hoe kwaad sy
was oor die koerant opskrifte wat niks oor haar Emmy toekenning geskryf het
nie, maar alles oor haar gay wees en oor my, toe haar nuwe vrou.
Met die trofee nog styf in my arms raak ek aan die slaap. Ek
droom van Mae, sy’s gesond. Sy lag, praat en sing weer. Ons is weer by
mekaar... vir altyd by mekaar.
No comments:
Post a Comment